น. เครื่อง, สิ่งของ, เครื่องกิน, เช่น เทียนธูปแลประทีปชวาลา เครื่องโภชนกระยา สังเวยประดับทุกพรรณ {ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ครั้งกรุงเก่า), เขียนเป็น กรยา ก็มี เช่น พระไพรดมานโฉม นุบพิตรแลงผอง มนตรอัญสดุดิยฮอง กรยานุถกลทาบ {ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างของเก่า ขุนเทพกะวีแต่ง}. {ข. กฺรยา}. กระยาคชวาง [-คดชะวาง] น. ข้าวสำหรับบำบวงเชือกบาศ เป็นพิธีของพระหมอเฒ่าในการรับช้างเผือก. กระยาดอกเบี้ย {โบ} น. สิ่งที่ส่งชำระแทนดอกเบี้ยเงินกู้ เช่น มอบบุตรภริยาให้รับใช้การงานแทนการจ่ายดอกเบี้ย, กระยาเบี้ย หรือ เชิงกระยาดอกเบี้ย ก็เรียก. กระยาทาน น. เครื่องบริจาค. {จารึกสยาม}. กระยาทิพย์ น. ชื่อขนมอย่างหนึ่ง ปรุงด้วยเครื่องกวน มีนํ้าผึ้ง นํ้าอ้อย นํ้านม ข้าวฟ่าง ถั่วราชมาส งา เป็นต้นนิยมใช้หญิงพรหมจารีเป็นผู้กวน มักทำในพิธีสารท เรียกว่า ข้าวกระยาทิพย์, ข้าวทิพย์ ก็เรียก. กระยาบวช น. เครื่องกินที่ไม่มีของสดคาว. กระยาเบี้ย {โบ} ดูกระยาดอกเบี้ย. กระยารงค์ น. สีสำหรับวาดเขียน. กระยาเลย ว. ต่าง ๆ, ปะปนกัน, {ใช้แก่ต้นไม้มีแก่นแต่ไม่รวมไม้สัก}. กระยาสนาน {ราชา} น. เครื่องสรงในพระราชพิธีสรงพระมุรธาภิเษก. กระยาสังเวย น. เครื่องเซ่น. กระยาสังแวง น. ชื่อข้าวในพิธีธนญชัยบาศรับช้างเผือกของพราหมณ์พฤฒิบาศ คลุกด้วยสีเหลือง สีแดง แล้วปั้นเป็นก้อน ๆ เรียกว่า ข้าวกระยาสังแวง, ข้าวเภา ก็เรียก.กระยาสารท [-สาด] น. ขนมทำด้วยถั่วงาและข้าวเม่าข้าวตอกกวนกับนํ้าตาล แต่เดิมนิยมทำเฉพาะในเทศกาลสารท. กระยาเสวย {ราชา} น. เครื่องเสวย. กระยาหาร {ราชา} น. เครื่องกินมีอาหารคาวหวาน.