ความหมาย

• 
  

  [ผิ-ดก] ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย. {ป. ผีตก: ส. สฺผีตก}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ผิตะ, ผีตะ - ว. มั่งคั่ง, ผึ่งผาย, กว้างขวาง. {ป.}.

• ผิน - {โบ} ก. เปลี่ยนจากทิศทางเดิมไปเล็กน้อย, หิน ก็ว่า. ผินหลังให้ {สำ} ก. ไม่สนใจ, ไม่แยแส, ไม่ไยดี, เลิกคบกัน.

• ผิว ๑ - ดูใน ผิ.

• ผิว ๒ - น. ส่วนที่มีลักษณะบาง ๆ เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น. ผิว ๆ, ผิวเผิน ว. ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง. ผิวจราจร น. ผิวถนนที่ยวดยานพาหนะแล่นไปมา. ผิวน้ำ น. ส่วนบนสุดของนํ้า. ผิวบาง ว. แบบบาง, อ่อนแอ, ผู้ดี, ใช้โดยปริยายไปถึงจิตใจด้วย. ผิวปาก ก. ห่อริมฝีปากให้แคบพอ แล้วเป่าลมออกให้เกิดเสียงตามที่ต้องการ. ผิวพรรณ น. สีเนื้อ. ผิวหนัง น. หนังที่เป็นผิวชั้นนอกสุดของคนและสัตว์, หนังกำพร้า ก็เรียก:ชื่อโรคชนิดหนึ่งก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นที่ส่วนต่าง ๆ ของผิวหนัง.

• ผี - น. สิ่งที่มนุษย์เชื่อว่าเป็นสภาพลึกลับ มองไม่เห็นตัว แต่อาจจะปรากฏเหมือนมีตัวตนได้ อาจให้คุณหรือโทษได้มีทั้งดีและร้าย เช่น ผีปู่ย่าตายาย ผีเรือน ผีห่า, เรียกคนที่ตายไปแล้ว: {โบ} เทวดา: {ปาก} โดยปริยายหมายความว่าเลว เช่น คนผี: เรียกบุคคลที่หมกมุ่นในการพนัน ว่า ผีการพนันเข้าสิง. ผีกระสือ น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้หญิง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระหัง ซึ่งเป็นผีผู้ชาย. {ดู กระสือ ๑}. ผีกระหัง น. ผีชนิดหนึ่งที่ถือว่าเข้าสิงในตัวผู้ชาย เชื่อกันว่าเดิมเป็นผู้ชายที่เรียนวิชาอาคมแก่กล้าเข้าก็มีปีกมีหาง จะไปไหนก็ใช้กระด้งต่างปีกสากตำข้าวต่างขา สากกะเบือต่างหาง ชอบกินของโสโครก, คู่กับ ผีกระสือ ซึ่งเป็นผีผู้หญิง. ผีกองกอย น. ผีชนิดหนึ่ง เชื่อกันว่ามีตีนเดียว ไม่มีสะบ้าหัวเข่า จึงต้องเดินเขย่งเกงกอย ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า. ผีเข้าผีออก {สำ} ว. เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย, ไม่คงที่. ผีโขมด น. ผีชนิดหนึ่งในพวกผีกระสือหรือผีโพง เห็นเป็นแสงเรืองวาวในเวลากลางคืน ทำให้หลงผิดนึกว่ามีคนถือไฟหรือจุดไฟอยู่ข้างหน้าพอเข้าไปใกล้ก็หายไป. {ดู โขมด ๑}. ผีซ้ำด้ำพลอย{สำ} น. เคราะห์เดิมร้ายหนักอยู่แล้ว ยังมีเคราะห์อื่นซ้ำเข้ามา ทำให้เคราะห์หนักยิ่งขึ้น เช่น เขาตกงานแล้วขโมยยังขึ้นบ้านเอาข้าวของไปหมดอีก ผีซ้ำด้ำพลอยจริง ๆ. ผีดิบ {โบ} น. ศพที่ฝังไว้ไม่นิยมเผา เช่น ผีตายโหง, ผีชนิดหนึ่งเป็นศพเดินได้. ผีตากผ้าอ้อม น. แสงแดดที่สะท้อนกลับมาสว่างในเวลาจวนพลบในบางคราว. ผีตายซาก น. ซากศพที่แห้งจนมีแต่หนังหุ้มกระดูก, คำเปรียบคนที่ผอมแห้งเห็นแต่หนังหุ้มกระดูกว่า ผอมอย่างกับผีตายซาก. ผีตายทั้งกลม น. หญิงที่ตายในขณะที่ลูกยังอยู่ในท้อง. ผีตายโหง น. คนที่ตายผิดธรรมดาโดยอาการร้ายเช่นถูกฆ่าตาย ตกน้ำตาย. ผีถ้วยแก้ว น. เรียกการเล่นทรงเจ้าเข้าผีวิธีหนึ่ง โดยผู้เล่นเอานิ้วแตะที่ถ้วยแก้วแล้วถ้วยแก้วจะเคลื่อนไปตามตัวอักษรต่าง ๆ ให้ผู้เล่นอ่านเอาความได้. ผีถึงป่าช้า {สำ} ต้องยอมทำด้วยความจำใจหรือไม่มีทางเลือก. ผีแถน น. ผีฟ้า. ผีทะเล {ปาก} ว. เลวมาก เช่น คนผีทะเล. ผีบ้านไม่ดี ผีป่าก็พลอย, ผีเรือนไม่ดี ผีป่าก็พลอย {สำ} น. คนในบ้านเป็นใจช่วยให้คนนอกบ้านเข้ามาทำความเสียหายได้. ผีบุญ น. ผู้อวดคุณวิเศษว่ามีฤทธิ์ทำได้ต่าง ๆ อย่างผีสางเทวดาให้คนหลงเชื่อ. ผีปอบ น. ผีชนิดหนึ่งเชื่อกันว่าสิงอยู่ในตัวคน กินตับไตไส้พุงจนหมดแล้วออกไป คนนั้นก็ตาย. ผีโป่ง น. ผีที่อยู่ในป่าโป่ง. ผีโป่งค่าง ดู โป่งค่าง. ผีพุ่งไต้ น. เทหวัตถุแข็ง จากอวกาศ มี ๒ ชนิด ชนิดหนึ่งประกอบด้วยหินเป็นส่วนใหญ่ อีกชนิดหนึ่งประกอบด้วยเหล็กเป็นส่วนใหญ่ เมื่อเคลื่อนที่ผ่านบรรยากาศสู่ผิวโลก จะลุกไหม้ให้แสงสว่างจ้าเนื่องจากเสียดสีกับอากาศ ถ้ามีขนาดเล็กก็จะไหม้หมดก่อนถึงผิวโลก ถ้ามีขนาดใหญ่ก็จะตกถึงผิวโลกและเรียกว่า อุกกาบาต, ดาวตก ก็เรียก. ผีเพลียน. ดิถีวันห้ามไม่ให้แรกนา. ผีโพง น. ผีชนิดหนึ่งกล่าวกันว่าชอบกินของสดคาว. ผีฟ้า {ถิ่น–อีสาน, พายัพ} น. เทวดาพวกหนึ่ง. ผีไม่มีศาล {สำ} ว. ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง. ผีเรือน น. ผีที่อยู่ประจำเรือน. ผีสัง, ผีสาง น. ผี,บางทีใช้นำหน้าชื่อคนที่ตายแล้ว เช่น ผีสางยายเขียว ผีสางตาขำ. ผีเสื้อน้ำ น. เทวดาที่รักษาน่านนํ้า, เสื้อนํ้าก็เรียก. ผีเสื้อเมือง น. เทวดาที่รักษาบ้านเมือง, พระเสื้อเมือง หรือ เสื้อเมือง ก็เรียก, {โบ} พระเชื้อเมือง. ผีเสื้อยักษ์ ๑ น. ผีหรืออมนุษย์จำพวกหนึ่งที่เป็นยักษ์. ผีเสื้อราตรี {ปาก} น. เรียกผู้หญิงที่มีอาชีพให้บริการในสถานบันเทิงในเวลากลางคืน. ผีเสื้อสมุทร น. ยักษ์พวกหนึ่ง เชื่อกันว่าสิงอยู่ในทะเล.ผีหลอก ๑ น. เรือแจวจับสัตว์นํ้าในลำคลองและลำนํ้าชนิดหนึ่งจับได้ทั้งปลาและกุ้ง กราบเรือด้านหนึ่งติดแผ่นกระดานทาสีขาว ปล่อยริมข้างหนึ่งให้ลงนํ้า กราบอีกด้านหนึ่งมีตาข่ายกันมิให้ปลาและกุ้งกระโดดข้าม ใช้จับเวลากลางคืน ปลาตกใจจะกระโดดเข้ามาหาเรือเอง. ผีห่า {ปาก} น. ผีจำพวกหนึ่งถือกันว่าทำให้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรง เช่น อหิวาตกโรค กาฬโรค, เรียกโรคเช่นนั้นว่า โรคห่า. ผีอำ ก. อาการที่ปรากฏเมื่อเวลานอนเคลิ้มไปว่ามีคนปลุกปลํ้าหรือยึดคร่าให้มีอาการเหนื่อยหอบจนตื่นขึ้น.