ความหมาย

• 
  

  ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เชือกขาดดังผึง: อาการที่เป็นไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใด เช่น ขาดผึง ดีดผึง:ใช้ประกอบคำแห้ง ว่า แห้งผึง หมายความว่า แห้งสนิทเช่น ปลักควายแห้งผึง.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ผึ่ง ๑ - น. ชื่อเครื่องมือสำหรับถากไม้ชนิดหนึ่ง รูปคล้ายจอบ.

• ผึ้ง ๑ - น. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ปล้องท้องที่อยู่ติดกับส่วนอกเล็กมาก มีขนปกคลุมตามลำตัว เป็นแมลงสังคม อยู่รวมกันเป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะเป็นผึ้งนางพญา ผึ้งผู้ และผึ้งงาน ผึ้งงานมีถุงสำหรับเก็บเกสรดอกไม้ที่ขาหลัง และมีเหล็กในสำหรับต่อยปล่อยน้ำพิษ ทำให้เจ็บปวด ชนิดที่รู้จักกันแพร่หลายในประเทศไทย มี ๕ ชนิด เป็นผึ้งพื้นเมืองของประเทศไทย ๔ ชนิด คือ ผึ้งหลวง {Apis dorsata Fabricius} ผึ้งโพรง {A. ceranaFabricius} ผึ้งมิ้ม {A. florea Fabricius} และผึ้งม้าน {A. andrenitormis Smith} ส่วนผึ้งที่เลี้ยงกันทั่วไปนำมาจากต่างประเทศ คือ ผึ้งพันธุ์ {A. mellifera Linn.}, เผิ้ง ก็เรียก.

• ผึ่ง ๒ - ก. เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดดลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม. ว. ที่กางออก, ที่ผายออก, เช่น อกผายไหล่ผึ่ง: แสดงท่าทางว่าเป็นคนสำคัญหรือใหญ่โต, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น ทำผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง. ผึ่งผาย ว. มีรูปตรงไหล่กางอย่างสง่าไม่คู้ค้อม, มีท่าทางเป็นสง่าผ่าเผย.

• ผึ้ง ๒ - ดู น้ำผึ้ง.

• ผึ้งโก๋น - {ถิ่น–พายัพ, อีสาน} น. ผึ้งโพรง. {ดู พรวด ๒}.