[พฺรั่น] ก. รู้สึกหวั่นกลัว เช่น พรั่นใจ. พรั่นกว้า [-กฺว้า] {โบ: กลอน} ว. หวาดหวั่น, ว้าวุ่น , วุ่นวายใจ, เช่น อกกระอุเปลืองปลิว พรั่นกว้า {ทวาทศมาส}. พรั่นพรึง [-พฺรึง] ก. นึกหวาดหวั่น, นึกพรั่นใจ.